Schetsen, deel 3

4    ARl’S STERFBED.

„Trek de jaloezie wat op... ’n klein beetje.”

„Zal ’t je niet hinderen ?”

„Nee.”    _#

Met de oogen dicht bleef-ie liggen, voelend door de oogleden ’t inschijnen van meer licht.

„Zoo goed?”

Ja.”

Witter was z’n gezicht zoo, met sterker uitstaan van den neus met de steile, ruwe snorhaartjes er onder, met blauwer, rood-blauwer inliggen van de toeë oogen, met scherper inplanting van ’t lange, verwarde haar. Zelfs zag ze, terwijl toch de kachel knepperde, witte dampschuifjes uit z’n mond en ’t magere hoofd dat te veeren lag in een deuk van ’t kussen.

„Geef me wat te drinke.”

D’r arm sloeg ze om z’n hals, voorzichtig, tilde z’n hoofd wat op en hield ’t glas bij z’n lippen, die mummelend zwakke teugjes slurpten.

„Zoo goed. Zoo goed.”

Wéér snee de trek van vermoeidheid, diepzwart, van z’n neus naar z’n snor, ademde-die harder, stugger door de kleine inspanning.

Moeder, met rooie oogen en ’n zakdoek in d’r hand, kwam nog eens om den hoek.

„Magge we al binne...”

„Nee-nee...”

„Vermoei ’m niet te veel...”

„Nee-nee.”

En de drukkende stilte, de stilte van ’t adem-stooten en ’t langzame klokkegetik was er weer. De toppen van de boomen wipten voor het raamkozijn en een enkele musch vloog in de fletse, waterige lucht

„ ... Dora ...”