Schetsen, deel 3

ARTS STERFBED.    3

„ ... Niet huile...” zei die.

Ze bleef naast ’m zoo, maar hij wou ’t niet, kregel, geprikkeld, koortsachtig. Met de zwakke, magere hand duwde-die haar weg. Dat kon z’m niet kwalijk nemen. Elk oogenblik was-die anders door z’n ziekte, elk oogenblik anders, aanhalig of kregel. Met d’r handen om den zakdoek in d’r schoot, zat ze naar hem te kijken, te luisteren naar ’t gorgelen van z’n adem.

„Is ’t klaar?” — vroeg dan zachtjes moeder door een kier van de deur.

„Nee — nee.”

En de deur werd weer geluidloos dichtgehaald.

„Kun je al spreke, Ari?”

Flauwtjes bewoog *t hoofd. Hij was nog te moe, maar z’n hand schuifelde met kleine kruipbe-wegingen naar haar hand en z’n kouwe vingers, z’n klam-kille vingers streelden haar warme vel, glejen om de schakelingen van den dunnen engagementsring. Uitsproestend in d’r verdriet, in d’r sentimentaliteits-gevoel door dat getast van de vingers, door ’t beverig gestreel, door ’t invoelen van ’t dunne ringetje tusschen zijn vingers, verstikte ze d’r gezicht in den zakdoek, die heet was van zoete eau-de-cologne.

„ ... Niet huile ..

»Ogotogot...”

„ .. . Niet huile .. .”

Z’n open mond, met de droge neerhangende onderlip, gaf iets bleek-bewusteloos an z’n gezicht, terwijl-die d’r lag an te kijken en de schokken van d’r snikkende lichaam door d’r hand voelde. Toen ze opkeek slóót hij z’n oogen weer, lief-vrindelijk d’r hand drukkend. Achter de deur toeterde ’t geraas van neuzengesnuit en ’t even luider-op-schreien van moeder.