Schetsen, deel 3

110    D ORPSR UZ IE.

„En nou wil ik niet!” snauwde hij. Zij huilerig, zenuwachtig, bang voor z’n knuisten, begon dan schreeuwrig te snikgillen ... „Lamme kerel da-je d’r ben!... ’k Zal ’t an je vader zeggen!... Ze doene je toch niks! ... Mot jij dan vechten! ... Mot jij dan vechten!... As je maar weet, als je maar weet, da’k ’t an je vader zal zeggen!...”

Tegen een kozijn van de herberg snikte ze om hem af te leiden, maar lange Hein, de sterkste rakker van ’t heele dorp, lachte hard-op: „Ga nou naar huis, Botje: ze zei ’t an je vader zeggen!” wat Botje nog kwaadaardiger maakte.

„En zeg jij nou nog is Botje,” hield hij aan, koppig, zanikend: „nou wil ik jou —dat was tegen Ari — nog is Botje hooren zeggen! Je hebt mijn voor Botje uitgemaakt. En nou wil ik van jou is weten wat Botje is. ..”

„Kom man, wees nou wijzer,” gemoedelijk Ari sprak: „Jij ben dronken en ik nuchter... Ga nou door! ” „En,” redeneerde lange Hein: „we zeggen toch allemaal Botje! Wie zegt nou geen Botje? Is je vader ooit kwaad geworden omdat ze ’m g r o o t e Botje noemen? ... Wat deksel nog toe!... Heet Jan Sluis geen Slokki en is Dirk ooit kwaad geworden as ze Rooie tegen ’m zeien?”

„Tegen jou heb ik ’t niet,” gromde Botje: „hij het me Botje genoemd en nou verdom ik ’t om langer Botje te heeten!”

Het stemmengeraas werd luider, voller in den nacht. Boven in de herberg gluurde een vrouw achter een verlicht gordijn en wat andere boeren kwamen op het geraas den weg langs.

„Wil ik jou is wat zeggen,” zei Kees, wijs, ernstig, nadruk leggènd op elk woord: „Jij bent ’n Iesegrim...”

„Dat kan wel wezen,” zei Botje stomp, kauwend