Schetsen, deel 3

DORPSRUZIE.    109

„Wié zeit ’r Botje?”

„Wie d’r Botje zeit?... Ik zei Botje!”

„En zegjij nou nog isBotje! ”... Zeg ’t nou nog is!... ” „Heb-ie ’m weer om, Botje?” — vroeg lange Hein. „Waarom scheld jij mijn voor Botje,” — gromde Botje, dicht opdringend op Ari, die te lachen stond — „heb ik wat van jou an?... Wat mot je van mijn?” ...”

„Ach, Simon, maak nou geen ruzie,” begon de vrouw, huilerig van spreken: „Kom nou mee naar huis ... Ze doen je ommers niks... Wees nou wijzer!” „Blijf van me lijf!” — schudde Botje haar af, dom-kwaadaardig: „ik wou nou is van hèm weten, wat-ie met Botje wil zeggen... En nou verdraai ik ’t om langer Botje te zijn... En doe jij daar nou is wat tegen... En zeg jij nou nog is Botje!...” Het was een donkere avond. Meeste huizen waren onverlicht, daar het laat was, over elven.

In het dikke zwart van de herbergschaduw, elkander nauwelijks ziende, klitten ze saam, Botje lastig, opduwend, ongemaklijk als een slaapdronken kind.

„Maar allemachtig man wat mot je, wat motje,” begon lange Hein te redeneeren: „wie legt je nou dat in de weg? ... Héét je Botje of heet je niet Botje? Wat mot je dan?”

„Je weet bliksems goed hoe ik hiet,” gromde Botje: „en als je ’t niet weet, dan heb-ie maar op te kommen !... Ik sta jullie alle drie... alle drie-ie-ie!... jou en hèm en hèm!...”

Hij werd stooterig van gebaar, wat Kees begon te hinderen.

„Hou je nou kalm man of ’t kon wel is mis voor je afloopen,” — zei hij stevig.

„O God! O God! Simon vecht nou toch niet!... Ga nou mee, Simon!” smeekte de vrouw, zich aan zijn arm klampend.