Schetsen, deel 3

104    KOMEET.

maakte hem zwaarmoediger, nevelde de dingen die hij gelezen had in vager omtrekken.

„Ga nou is na,” sprak hij verder: „Ze leggen maar spoortreinen an of ’t niks is ... Als ik op me wagen zit: hoe dreunt de boel dan al niet... En zoo n trein, wat maakt die niet ’n spektakel dat je d’r van beeft ? ... ’t Is verzoeken wat de menschen

doen Krimineel verzoeken en die Krüger in de

Transvaal die ’t schieten naar de wolken verbojen het, het gróót gelijk... Je mot niet met de dingen spotten..."

„En mot ’r nou nog ’n kommeet ook bij kommen?” vroeg Mie gedrukt.

„Zoo waarachtig as ik hier zit,” knikkelde Piepertje en de hand opheffend naar de zij van de bedstee, vervolgde hij gedempt: „de kommeet die mot van die zij opkommen en om en om 1900 krijg je de botsing...”

„Wat is ’n kommeet?” informeerde Ant, pons-slurpend.

„Weet je niet wat ’n kommeet is?... ’n kommeet da’s ’n bol as de aarde, maar die het nog ’n staart.. . En die staart die zwabbert heen en weer en as-die ’n tik geeft tegen de aarde ... nou dan hèb-ie ’t... dan is ’t ’r... dan slaat de aarde stuk as ’n rotte appel en komt al ’t vuur d’r uit vallen...”

„Ze zeggen zoo’n boel,” zei Ant met nadruk, kunstmatig ongeloovig: „toen de zondvloed ’r was is de aarde nóg niet vergaan!.... Ik mot ’t zien om te gelooven.”

„Nou daar kan je van opfrisschen,” meende Piepertje: „de boeken wijzen ’t uit.”

„De boeken liegen zooveel,” kwam ook weer Bet in verzet.

„Laplas ¹) het voorspeld dat de as,” ernstig sprak

¹

Laplace.