Schetsen, deel 3

2    ARI’S STERFBED.

diep-zwarte snee, in den schemer van z’n neus naar z’n snor en keek-ie d’r weer an.

„ ... Wat is ’r dan. .. Ari...”

Nog gaf-ie geen antwoord. Van haar oogen keek-ie naar z’n hand, die hij heen-en-weer bewoog, naar de witte lange nagels, naar de franje van de sprei en droger, heeter schorde de adem uit den saamgerimpelden mond, dorre sisgeluidjes, als ’t schuifelen van dooie blaren over den grond.

_w ... Wat is ’r dan ...

Met z’n magere hand wenkte-die dat ze niet te veel moest vragen, niet zoo anhouen en de loom-blauwe oogleden schroefden weer voor de wijd-zwarte-pupillen. De groote klok sloeg in die stilte. Pien. Pien. Pien. Pien. —, tikte weer regelmatig in een volkomen rustig evenwicht. In de andere kamer gonsden heel zacht de stemmen, triestig gemompel van vader en moeder en van Koos en van oom en tante en soms ’n dompig neuzen-gesnuit of ’t neerzetten van ’n glas op ’n bordje of ’t gezoem van ooms zware stem. En dan moest ze zelf ook huilen. D’r tranen riggelden heet, ophouend en weer neerglijjend op de sprei en dan ’n inge-houen snuiten van d’r neus om geen leven te maken. Hij verroerde zich niet. Met ’t hoofd in den schaduwdeuk van ’t kussen, het te lang gegroeide bruine haar in vlokken en pluimingen om ’t uitgebeten wit van het vierkant hoofd, lag-ie angstig stil, met niets anders dan het witte, stroef-aanstootende ademgeluid. Zou-ie te moe zijn? Wat haddie dan nog?... Waarom moeste de andere weg ? Even z’n voorhoofd betten met eau-de-cologne. Wat was-ie klam, akelig-klam! En weer begon ze te huilen over ’t bed heenhangend met d’r warme koon tegen z’n kouwe oor en snikte in z’n kussen, naast den deuk waarin z’n hoofd geboord lag.