Schetsen, deel 3

TROUWEN.

zeker, sonoor, in de klein-kalme ruimte, waar de banken opglimden in den helderen dag en de kinders, lichtend-nieuwsgierig, drongen opeen. Eindelijk zei dominee: „Zoo, geeft elkander de rechterhand." Bruigom en bruid, staand nu, hielden de handen gestrengeld en luisterden, volgend ’t bewegen van dominee, die telkens weer keek naar ’t papier op de lezenaar. Jong en bruin, ernstig en plomp stonden ze, vlak bij de toga en de aandacht der anderen was sterker, meest toen de eed werd gedaan.

Dan zaten ze weer. Dominee sprak tot den bruigom, herinnerde er aan, dat diens moeder niet bij het feest was, dat ze te vroeg was gestorven om van dit huwelijk getuige te zijn, maar dat alles w^Tèl was, wat God beschikte. Zuster van bruigom, dik-gezonde boerenmeid, haar geel en dottig onder den breedranden hoed, schokte zachtjes van snikken, tranen indruppend in ’t handschoenenzwart. De bol-vleezige rug schokkerde heftiger, nu dominee daarop doorging, op de sterfelijkheid wees en de kinderen vermaande het voorbeeld te volgen der ouders. Tante, lang-smal, met dun-spichtigen neus, kreeg natte oogen, wat ze vond èrg-geneerlijk. Voorzichtig keek ze eerst rond of anderen öök huilden. Toen ze nichtje schokkend zag, werden dikker haar oogen en de palm van de hand wreef langs den neus, wegwrijvend een druppel. Andere nicht, huilend mee van weeromstuit, duwde een wit-garenvinger in ooghoek. Oom die ’t machtig mooi vond, keek sip naar de punten der schoenen. Dominee welsprekender dan, sprak geheel voor de vuist en keek naar de wit-grijze haren van grootvader. „Ook U,” zeidehij, „moeten wij bij deze plechtigheid gedenken.” Zwaar en sonoor hield hij hem voor, dat naar menschelijke berekening zijn levensdagen geteld waren, dat hij het moest