Schetsen, deel 3

Dan moesten ze allemaal de kamer uitgaan. Hij wou haar wat zeggen, nou-die nog tijd had. Of ze bij z’n bed wou kommen, dichtbij. Toen ze zat, onrustig, gejaagd, ze wist zelf niet waarom, lag-die met z’n blauwe oogleden dicht, in den schemer van ’t bed met vale schaduwen om de jukbeenderen. Z’n mond hing open. De ademruRjes stootten an tegen ’t laken, gauwer dan de rustige tikking van de klok. Z’n magere, doorzichtige hand lag op de sprei, roerloos, soms vreemd-pluizend. Ze wachtte, steunende op den rand van ’t bed — wattie nou had — wattie d’r alleen zegge wou — wattie.... En dan dee die z’n oogen langzaam-vermoeid open en keek d’r an, alsof-ie d’r niet meer kende. Groot waren z’n oogen met een branding van ander leven, met wijd-zwarte pupillen en ’n starre staring in de hare.

„ ... Wou je me wat zegge..

Hij antwoordde niet, vertrok pijnlijk de hand, liet ’t hoofd wat wegzakken en de oogleden schoven neer, afsnijdend ’t oogengekijk en de lange, leeflooze staring. Door de opene mond borrelden de lauwe ademschokjes, zwakker, als een moe hijgen in de verte. Toen ze bewoog krulde z’n onderlip wat op, sneed ’n trek van beuheid, ’n

Schetsen Falkland. III.    i    i