Schetsen, deel 7

HUISREIS.

Het zachtjes scharnierend lampje bescheen de gelaten van den schipper, de twee matrozen, den jongen. Ze bewogen niet, staarden. Ze staarden naar ’t vierkant hok, waarin het hooi lei en ’t lichaam. Ze staarden naar ’t geheimzinnig schemerdonker, de witte haren, de voeten in zwarte kousen. Toen nam de schipper zwijgend ’n zak, bedekte het hoofd en nu gehurkt om ’t fornuis kwam ’t gefluister los.

„Zalle we ’m an dek brenge?”, vroeg Gijs.

As ’r een stierf op de vèrschvangst, wat zelden gebeurde, werd ’t lijk zoolang onder ’n zeil op dek geleid. Want ’t logies was te benauwd, te klein om ’n lijk te bergen. En koken, smoken waar ’n lijk was ging niet. Ook voor de visch was ’t beter ’n dooie zoo wijd mogelijk weg te leggen, ’t Bederf sloeg ’r in eer je ’t wist.

„An dek brenge?”, zei de schipper: „née — over ’n uur of wat zijn we thuis. Laat ’m maar waar die is” ....

„Die is met recht an zee geboren, an zee gestorven,” praatte Dirk, angstig de kooi bekijkend; „op z’n tiènde jaar op zee gekommen — nou is die zes-en-zeventig” ....

„Zes-en-zeventig,” zei Gijs, wijs knikkend: „en z’n vrouw is óok in die streek* ....

„Ja ’t was ’n leèftijd,” zacht-bromde de schipper.

En voort-fluisterend, angstigjes-omkijkend, praatten ze over den ouwen Bas en over wat-ie nog ’s middags an tafel gezeid en hoe die gezeten had mee-psalmend met de andren in den avond. Het wekkerklokje stond bij eenen. Dood-op, lam van vermoeidheid na ’n werkdag die om vier uur begonnen was, kropen ze een voor een in d’r kooi terug, den rug naar den doode gekeerd. Gijs stapte over den schipper in ’t stroo — Dirk klom omhoog om ’t