Schetsen, deel 7

72    REUZENSOM.

zwart laken of thibet — met kant en met gitten die kost minstens tien gulden” ....

«Laat ’k v ij f t i e n uittrekke,” schreef Leon al: da’s zestien vijftig — we zijn ’r lang niet! En vader?*____

Vader knikkelde in bedenking, keek naar z’n voeten.

„ .... „Ikke? .... Om je de waarheid te zegge — ik loop op me tandvleesch — geef mijn ’n paar leeren toffels van ’n gulden of drie” ....

Het potloodje bebeitelde het papier in de nieuwe tobbings-stilte.

„ .... Negentien vijftig,” rekende Leon.

„Enne kóüse,” verzocht vader.

„____ Zes paar om d’r góéd in te kommen van

veertig cente,” zei moeder.

„Twee gulden veertig en negentien vijftig is een en twintig gulden negentig,” rekende Leon de muggen wegblazend die over ’t papier flodderden.

„En as ’k nóg wat kieze mag,” peinsde de ouwe, baardige jood, bang dat-ie voor zich te veel zou vragen: „dan wou ’kwel wat rechtschapen hemde” —

„Daar gaat zoo’n boel geld niet in zitte," redeneerde Mijntje, d’r bleek-sproetig gezichtje dicht naar het kladje buigend: „’n lap prachtig geel katoen — wat moeder? — ’n lap katoen — dat wordt zoo wit as krijt in de was — reken is an — je heb vier el voor ’n hemd noodig — en reken de el an twintig cente”____

„Hóéveel hemde wil je, vader?” vroeg Leon.

„Tachtig cente ’t hemd — da’s de zès” ....

„Vier gulden tachentig,” schreef Leon: „we zijn d’r lange niet” ....

Er kwam eene diepzinnige stilte. Vader dampte, moeder keek kippig naar de rekening.

„Zes en twintig gulden zeventig,” zei Leon.

„Geef mijn dan ’n hoed uit de tweeguldens bazaar,”