Schetsen, deel 7

62    DE    BONS.

Kwamme we vroeger niet rijkelijk met ’n pondje

toe ? Da’s geen eten: da’s vrèten! Vanmorrege

vijf boterhamme — vijf!.... Nou — en de schoenmaker? Kijk me de schoenmaker is! Heb ik laten zolen en achterlappen ? .... Ik maak me dochter niet ongelukkig! D’r benne méér jonges op de wereld — an élke vinger tien! Het ze zóó’n haast? Mot ik die armoedzaaier die nou al ’n maand lang geen cent verdiend het, nóg langer poffen? — Jij ben ’n lekker dier! Jou kost ’t ’n geen rooien duit! — Ik bedank je! Ik zie je ankomme! ’n Commesaal die bij de dertig gulden schuld heit en maar plakken blijft omdat-ie met je dochter verkeert! ’k Heb ’r me bekomst van — As ze niét schrijft, dan doe ’k zoo daalijk de deur op ’t nachtslot — kan die direk 'n ander logement zoeke!” ...

Ze hijgde ’r van. Haast zonder adem te halen had ze d’r woede ’r uit geflapt, d’r langingehouden woede om ’t opgeloopen boekje.

Oom Adriaan pruimde zwijgend.

De visite-juffrouw knikte.

... „Gelijk het u juffrouw — beter geen schoonzoon dan een die op je zak teert. Je mot je maar tróóste, Dien*....

Dien, onder de lamp, antwoordde niet, hield d’r huilen in.

„Zeg dan wat ’k schrijven mot,* zei ze strak naar ’t papier kijkend.

„Ménéér,* dicteerde de weduwe.

„Laat ’klieveWillem zegge — meneer klinkt zoo raar*....

„Niks raar,* keef de weduwe: „’n mooie liève Willem die ons z’n flessies bier en z’n schoenen — om van z’n eten niet te praten — laat betalen! Stel je voor, die wil schrijven: lieve Willem wil je asjeblieft verkasse? Wij zalle lieve-willemen!* ....