Schetsen, deel 7

met de schaar uit moeder’s naaidoos, sneed ze de uitgebeten strook netjes weg.

Hap — hap — hap — zei de schaar.

Doch de menschen zeien nog niks.

Om de tafel, in het kegelvlak der lamp, zaten ze met gezichten van nou-zal-’t-gebeuren en wie-zal-d’r-’t-eerst z’n mond open doen.

’t Papier, deftig van strakheid, lei met z’n bedaarde flauwlijnen récht onder het licht.

Dien, meer en meer pruilend, hield den een-cents-penhouder met de natte, roestige pen over het wit, keek naar de penschaduw, de vingerschaduw....

„’k Weet toch niet — of je niet beter mönde-lings” .... zei oom Adriaan, z’n pruim verwrikkend en smeuig kauwend.

„Daar zanikt-ie me wéér!” snauwde de weduwe en nou spijkers met koppen slaand, greep ze ’t cahier, bladerde met driftige worstvingertjes, en met stem die van wrokkigheid te bibberen begon, bijna in kwaadaardige falsetjes oversloeg, las ze, rékende ze, cijferde ze, ontleedde ze.

Als een dunstralig, vèr-spetterend fonteinij e spoot het uit haar geïrriteerde lippentuit, den broer en de visite-jufïrouw overstelpend....

„ ... Da’s véértien gulden van de kruijenier!.... Kijk ’r ’s an — vier flessies bièr die die most hebbe.... Bier van mijn cente!.... En de postzegels — wel twaalef van vijf — allemaal halen, halen halen voor advertenties!.... Halen is geen kunst! Bétalen zeg ’k ’m gister. Dan zeit-ie: heusch, ’t kom terecht, moeder. Moeder zeit ie! Maar zóóver hou ’k nog niet, nee hoor! En de slager — dat réken je niet! Hebbe we ooit schuld an de slager gehad? Da’s boterhammenworst en onsies dit en onsies dat!.... Ik verdraai ’t! Ik zie ’m nog net zoo lief.... Eten wij anderhalf brood per dag?