Schetsen, deel 7

DE RECENSIE.    51

die ze allemaal in den Parkschouwburg gehoord hadden — over muziek — over kunst.

Oome Sem most niks van Wagner hebbe — dat was geen meziek — dat was van alles door mekaar — daar wer je dóöf, geregeld doof van. Tante Bekkie, moeilijker kijkend nou ’r zoo’n damp kwam van Sem z’n zware sigaar, had driemaal De Troubadour gezien. Die kon zedróóme. Saar ging liever na ’t theater — as Frenkel speelde of Loewie — andere ware d’r niet in héél Holland — Sara Bernaar was niks....

Toen cirkelde ’t gesprek nog eens naar de gore, kleine krant, de krant vol vetvlekken en vouwen, de krant-met-de-critiek, de krant die jaren èn jaren genot en zoete uurtjes zou geven, de krant die besproken, beschreeuwd werd op de trap toen moeder en Saar meeliepen om oome Sem en tante Bekkie uit te laten tot an de deur èn om ’n luchie te happen na al ’t geredeneer over en weer over kunst. Heintje zou effen op Brammetje passen.

En ook nog op straat hokten ze op een hoopje, pratend over wat ze an Joozep zouen zenden, nou-die zoo’n éér génöten had — ’n worst en zés kiksies van tante Bekkie en ’n ketting van oom Sem (die die toch niemeer droeg) en ’n bouffant van Saar — en ’n brief ’r bij van allemaal....

Moeder sjokte vooraan de trap op — Saar sjokte achter.

Ouwe menschen zijn zoo zwak ter been.

Maar ’t scheelde geen haartje of ze vielen allebei terug, toen de deur openpiepte.

Er hing een brandlucht.

Op ’t tafelzeil lei ’n nog nasmeulend propje zwarte schilvers, dat ritsend verwaaide door den adembek der gapende deur.