Schetsen, deel 7

50    DE    RECENSIE.

provinciaal blaadje een lange lijn getrokken, niet vermoedend, hoe in Amsterdam ’n ouwe moeder, ’n zuster, ’n oom Sem, ’n tante Bekkie z’n woorden zouen lezen, herlezen, genieten — hoe veel malen God gedankt zou worden voor diè éer, diè roem — hoe dikwijls goeie kamer-ouwbakken Saar 't op haar manier zou reproduceeren.

„ Wat ’n jammer dat David zaliger nagedachtenis dat niet beleefd heit,” zei moeder na ’n stilte.

»Ik heb ’t altijd gedocht,” herhaalde tante Bekkie ____

Er werd geklopt. Ze riepen èllemaal tegelijk „Binnen!”, schreeuwden goeien avond én stukken recensie....

Want al was Heintje geen femilie, al had-ze geen recht om te wéten: ze zouen ’t nou an de eerste de beste verteld hebben, enkel van zaligen drang öm te vertellen, om d’r gemoed te luchten dat overbezwangerd was door de woorden van de krant.

Heintje, van twee-hoog, die ’n eindje kaars kwam leenen, nou de winkels gesloten waren, Heintje most zitten gaan en luisteren. En omdat Heintje geen Duitsch versting, vertaalde Saar ’t in Hollandsch dat niet veel van d’r Duitsch verschilde, zette Heintje groote öngeloovige oogen — of dat Joozep de zóón was — de zoon die in ’t koor van De Groot-van-de-opera gezongen had?....

„Nou née!”, schreeuwde oome Sem: „’t zal ’n ander zijn! Als ’t ’n ander was zoue wij ’t toch niet uit de krant vóorleze?” —

En moeder herhaalde met d’r ouwe, èrge-ouwe, door geluk-verzachte stem: „Da’s ónze Joozep — mijn Joozep”____

Over de enorme gebeurtenis bleven ze nog ’n heele poos, ook met Heintje die d’r kaars vergat, praten.

Ze kregen dispuut over opera’s — over De Jodin