Schetsen, deel 7

DE RECENSIE.    47

het gelaat van haar Joozep tusschen de goddelijke woorden-van-de-krant dreef — de woorden die er waren en niét waren — nee, die er bépaald niét waren en toch z’n kroeskop met ongekende nimbus-glansjes omgaven.

Stoorde haar Oom Sem.

„Ongeloofelijk,” zei-die: „gewoon ongeloofelijk! — Lees ’t nog is” ....

En weèr, blij dat ’t zóó insloeg, las Saar, het gele bevingerd krantje onder de lamp houdend, grijpend de letters waar ’n rooie potloodstreep de de aandacht vroeg: ....Herr Jozef Kahn von Amsterdam hat hervorragende Qualitäten als Bariton undzeigteinen groszen künstlerischen Ernst. Wenn nicht alles täuscht, dann darf ihm auf dem Gebiete eineehrenvolle Carrière bevorstehen”....

Bij het einde der roode potloodstreep, waar de recensie met ’n ander zanger vervolgde, knapte Saar’s stem.

Maar nu barstte de bewonderingsbom.

„Kö-lös sääl!” schorde oome Sem: „staat dat allemaal gédrükt ? ....

„Wat ’n göswonder,” zei tante Bekkie, de betraand-rooie oogjes knipperend.

„En as ’t Joozep is niét is” — redeneerde oom Sem — ’t kon haast niet. — Joozep die voor ’n jaar als korist na ’n Duitsch plaatsje gegaan was — Joozep die wel ’n pracht van ’n stem had, maar altijd in ’t kóór zong — Joozep nou zoo ineens met roem in de krant....

„Ja, ’t zal Joozep niét wezel”, schreeuwde Saar onder ’t lamplicht: „hoe kan me zoo ies denke! — Joozep Kahn — Joozep Kahn — Asof ’r twéé baritonne Joozep Kahn zijn — asof-die ’t zellevers