Schetsen, deel 7

HET GEOLIED BORDJE.    4i

Of z’n vader redeneerde, of z’n moeder soebatte: hij wou trouwen. Als ze geen toestemming gaven — geld was ’r genoeg, om gèld hadden ze ’t niet te laten — dan gaf-ie z’n studie ’r an, dan vertik-te-ie ’t om te promoveeren, dan trouwde-ie toch omdat-ie meerderjarig was en zou wel in den handel z’n brood zien te verdienen.

Als ze ja zeien, zou-ie zich doodwerken, radikaal kapot werken om z’n verloren tijd in te halen.

Toen machteloos, dol veel houdend van d’r oudsten jongen, zeien vader en moeder ja — op één conditie — Edi en Coba moesten bij hen komen in wonen. Dan kostte ’t niet zoo véél geld. Dan bleven ze tóch bij mekaar — dan liep alles van ’n leien dakje.

En waarlijk ze hadden zich niet te beklagen. Bedorven, verwende, vertroetelde Edi werd als ’n lammetje in z’n trouwen, werkte stevig, schoot hard op. Co had ’n invloed op ’m, ’n zachten goeden invloed waarover z’n ouders verbaasd waren. Maar Co, hoe lief en zacht en opwekkend ze was, had geen examen af te nemen en Edi, die acht jaar van z’n jonge leven verboemeld had, had verbazend veel moeite z’n hersens tot studie te traineeren. Studie is als sport: ongebruikte hersens en ongebruikte spieren dutten in. Zoodat hij de éérste maal voor z’n artsexamen zakte, maar zoo gemeen zakte dat-ie ’t thuis an niemand, zelfs niet z’n vrouw dorst te vertellen. De professors mochten ’m niet, zei-die.

’n Jaar later dee-die wéér examen na héél hard werken. En opnieuw kwam hij thuis, lusteloos, óp, meer ontmoedigd om ’t z’n ouders en z’n vrouw te zeggen dan om ’t feit zelf. De ellende als je ’t respect in de oogen van je eigen vrouw verliest, as ze je meelijdend gaat ankijken, als ze je niet meer in je vertrouwt!____