Schetsen, deel 7

40    HET GEOLIED BORDJE.

„Ja mama.”

Glimlachend nam de ouwe dame de pakjes op, opende ze. In het eene was een doosje met visitekaartjes E d i B i n g, arts, in het ander een koperen naambordje met sierlijke letters E d i B i n g, arts.

Bijna liefkozend pakte de ouwe vrouw de dingen weer in.

„Hè, als-ie ’r nou maar dóór is,” zei ze zuchtend.

„Als” — herhaalde Coba en ineens zakte ze in kleinkinderachtig gehuil.

„Als," zei moeder met verwonderings-stem.

„Hij was zoo stil vanmorgen,” snikte Coba, blij effen te kunnen huilen, nou schoonpa ’r niet bij was.

„Hij was niét stil,” viel de ouwe vrouw uit en plots kribbig van beweren, want óok haar zat ’t dwars: „hoor is, Co, je mot niet zoo mal doen. Jullie hebben ’t gewild. Wij wouen niet. Neen, wij wouen niet.”

En zelf benauwd van allemaal zenuwtjes die ’r stem barscher lieten gaan dan ze wel wóu, geen raad wetend bij de stil-snikkende jonge vrouw, knorde ze de studeerkamer uit, de groote gapende stille studeerkamer.

Domp gebukt zat ze, nu denkend aan alles wat vooraf was gegaan, aan ’t leven van zuur ge-oorlog tegen mekander, omdat ’t tégenliep.

Drie jaar geleden was ze met Edi getrouwd. Z’n ouwers wouen niet. ’n Jongen die met móéite semiarts was geworden, met moeite omdat-ie méér uitging en méér pleizier maakte dan goed voor ’m was, móést niet an trouwen denken vóor-ie gepromoveerd was.

Maar tegen de hardnekkige verliefdheid van hèm viel niet veel in te brengen. Co had-ie ontmoet op ’n studentenbal, Co was ’n beeldje en Co was arm.