Schetsen, deel 7

36    VOETENEIND.

Maar ’s avonds in ’r bedstee — om negen uur kroop ze onder de wol, lei ze nog eens over het geval van 25B te denken. Poes knorde op’t voeteneind, de klok tikte helder-regelmatig alsof iemand telkens hé-hé zei, muggen dooijoelden de kamer, terwijl ze zóó goed ’t raam dichtgehouen had. De muggen en ’t gemijmer hielden haar wakker. Driftig de ouwe handen bejeukend, keek ze naar de glansplekjes op ’t spiegeltje, ’t komfoortje, den knop van de kachel.

As ze nou toch — as ze Hè-hè Hè —

hè ademde rustig de klok. En starend naar het zwakjesverlichte gordijn met z’n kontoeren van ficusbladeren bleef ze fantaseeren over dooie oogjes in ’n rood-huilend gezichtje. Hè-hè —hè-hè zuchtte de klok en de muggen zoemden ver-af — dichtbij....

Den anderen dag, ’s avonds, belde ze an. ’s Morgens hadden ze begraven.

De sjaaljuffrouw dee open — zonder sjaal.

,’k Wou uw neef toch is over ’t kind spreken," zei ze bleu — ’t mensch had ’t ’r gister zóo afgerajen.

„’t Kind is óók gestorreve,” zei de sjaaljuffrouw bot: „’k zou haast zeggen goddank — ’t wou geen voedsel nemen, en me neef leit in bed — die mot morgen om vijf uur weer an z’n werk"----

„Ach. Wèl. Wèl," fluisterde juffrouw Brand de gang in — in de buurt van ’n dooie mot je niet hard spreken —: „wou die niet eten?”....

„Nee. Niks hield-ie in. Tja, ’t is ’n bezoeking."

Én weer ging het gesprek der vrouwen in vrindelijke vertrouwelijkheden over — van de kosten van zoo’n geval — van de weduwnaar die nou wel ’t best zou doen om ’n andere vrouw te trouwen — want ’t huisraad ziet-u____