Schetsen, deel 7

VOETENEIND.    35

„Nee ’t is 'n jongetje,” zei de sjaal-juffrouw bedrukt, doch dadelijk bereid van 25B te verhalen: „ja, 't is ’n ramp die me nicht overkommen is...”

„Ja-ja-ja,” sprak juffrouw Brand meewarig: „maar is ’t kind gezond?”

Néé — knikte de sjaaljuffrouw en naar hare oogen gebarend, zei ze: „de óógies deugen niet* .. .

„Tu-tu-tu,” schrikte juffrouw Brand: „deugen zijn oogies niet” . . .

„’n Ongeluk komt zelden alleen,” klaagde de sjaal-juffrouw meedrentelend naar de zij van den zweetenden spekslagerswinkel: „zoo de moeder in de kraam overlejen — zoo ’t kind blind” ...

„Blind,” herhaalde juffrouw Brand, ’t grijs hoofd in bewogen rythmen schuddend en nog wel drie, viermaal, zei ze met harde leedsmakjes... „blind — blind — blind. ..”

„En daar zit nou de vader mee,” gromde de sjaal-juffrouw verdrietig: „as je bezocht wordt, kan je doorgaands op je vingers tellen” .. .

„Ja dat wil doorgaands wel,” beaamde juffrouw Brand en in-eens vrindschappelijk ’n glim doorlatend van d’r voornemens — ze zat ’r vol van: „ik had om ’t kind willen vragen” ...

„Nou da’s niet an te bevelen — al ben *k zélf van de femilie,” antwoordde de sjaaljuffrouw gan-schelijk intiem: „want ’n blind kind da’s niks as narigheid in je huis — ik zou ’t niet willen hebben, niet met geld toe. Daar mot u niet an denken, juffrouw. Zulleke schapen hooren ’t best in ’n gestich” ...

Nog een poos hadden ze als ouwe bekenden voor n°. 37 gebabbeld en mekaar ’n boel vertrouwelijkheden gezeid — toen was juffrouw Brand voor d’r potje gaan zorgen.