Schetsen, deel 7

VOETENEIND.    33

dóél in je leven. Maar ’t geval was en bleef raar ómdat ze de menschen van 25B nóóit gezien noch gesproken had, de gestorven juffrouw niet, den man niet. Zij woonde zelf ’n héél eind verder — op 153. Alleen bij toeval, toen ze d’r inkoopjes deed, d’r onsje thee, d’r havermout, d’r appelstroop, had ze van het érge straatgeval gehoord, van de juffrouw van 25B die ’r in ’n vloek en ’n zucht uit was geweest — zoo’n jonge vrouw — en zoo gelukkig as ze met ’r man leefde — zulleke fatsoenlijke menschen waarop niemand uit de straat wat an te merken had.

Besluiteloos — ’t lijk stond nog bóven aarde — volhardde juffrouw Brand een poosje voor den spek-slagerswinkel. Als een glimmend droombeeld zag ze haar katoentje, haar witte schort, haar roode dasje, haar wippenden hoed te midden der zweetende realiteiten des zwijn’s gerookte overblijfselen. Toen bepaalde zij haar aandacht schijnbaar tot een tros saucijsjes, overwoog voor de ontelbaarste maal haar voornemen, de verantwoordelijkheid van zulk een besluit — ze wist zoo weinig van opvoeding — was ’t ’n jongen? was ’t ’n meisje? — waren ’r kleertjes èn luiers én ’n wieg? — most ’r ’n min an te pas komen — of kón ’t met énkel warme melk — hoe dee je met de tandjes, ’t zuur, de kleertjes — en hoe met ’t anleggen van luiers — veiligheidsspelden

en ’n zuigflesch en arrowroot — en — en Steeds

voor den spekslagerswinkel dacht ze, delibereerde ze. Nooit had ze vermeend dat dèrgelijke overwegingen haar oud hoofd op hol zouen brengen — nooit was ze eigenlijk jong geweest — nooit had ze in eer en deugd of in oneer en ondeugd gevrejen — nooit was ze géküst. Van ’r zeurige jeugd af, ’n jeugd die ’n zuur perspektief had van gewurm, getob, hardwerken, vreugdeloosheid tot ze ’t pensioentje kreeg van ’n mevrouw die ’r ’n kwart eeuw had bekeven,

Schetsen Falkland. VII.    3