Schetsen, deel 7

28    NAPOLÉON HEEFT SLAAP.

van moeheid, klets-kletsnat. ’t Water klukte uit z’n bottines, insiepte z’n nek. Om ’n doodelijke ziekte, ’n typhus op te loopen....

Toen — plótseling woest — schelde hij nog eens — duwde ’t glas in op de plek waar naar menschl ij ke berekening de grendel móést zijn. Goddank. Z’n zakdoek brokte de scherfjes af — z’n hand wrong listig door de opening. Bot! Het traliewerk hield z’n pols vast. Die verdraaide securiteit van z’n vrouw!

Nijdiger poogde hij den grendel te pakken. Geen denken aan. Je kwam ’r niet zonder ’n endje ijzer draad....

Nap zette zich opnieuw op z’n stoep, zoog ’n wondje uit — inbreken was niet hèèlemaal ongevaarlijk -schelde weder — floot — floot 't bekende deunde uit den tijd toen-ie geëngageerd was — klopte praatte — liep ’n eindje op — liep 'n eindje terug — keek op z’n horloge — vièr uur.

Nog ’n paar uren en hij zou heftig kunnen luien als porder optreden. Maar voor de één-steen-schen kón ’t nou niet, mócht ’t nóu niet.

O, o, wat    had-ie    ’n slaap,    ’n slaap om    tot diep

in den morgen te    maffen,    ’n slaap die    ’m deed

knikkebollen ondanks alles.

Grimmig liep hij het huis om, bekeek de gesloten tuindeur, de    ijzeren    pennen    en glasscherven van

den tuinmuur.

Nee, bij hèm viel niet in te breken.

Toen poogde hij het sous-terrein te forceeren. ’t Was idioot om buiten te blijven, idioot voor iedereen die langs kon komen. De keukenraampjes waren met traliewerk gesloten, ’t Eene met ’n hangslot. Vooruit dan maar met geweld. Hij zette zich schrap, trok,    boog,    duwde,    tot het slot    brak en

het hek in de scharnieren draaide. Hé! Gelukkig. Nou ’t raam. En als ’n volleerd, voor niets terug