Schetsen, deel 7

AANZOEK.    21

Ze was dik in de zeven-en-twintig en al vrijwel ouwbakken.

En, güs, nou zoo onverwacht die Stam met z’n breejen rug en z’n dikke handen. Güs, daar had ze niks van gemerkt.

Op ’t laatst concert in Artis had-ie wel ’n glaasie limonade an hun tafel gedronken en telkens schapig ’n anderen kant uitgekeken als zij naar z’n nieuwe das of naar z’n sik keek — maar, gus an ’n anzoek had ze ook maar niet èffetjes gedacht...

„Nou?” vroeg pa nóg eens en bijna daverend-vanverheuging pikte-die de laatste kapers van z’n bord.

„En waarom zeg je dat nou pas?” — zei ma perplex van zóó’n b ij zonderen man, die als ’n clown kapers pikte en af kón eten met ’n tijding die èlk ander van streek zou brengen.

„Nóu pas,” grunnekte pa, zich verkneuterend bij de idee dat-ie daalijk, zoè na z’n voeten vegen op de voormat, had willen vertellen en dat z’em niet an ’t woord had laten komen: „nóu pas — je wou toch niks hooren! Je wou toch met geweld herrie schoppen over de schol en de stijve aardappelen.”

„God, god, wat ’n man,” klaagde ma.

Doch Suus’ smeekende stem weerklonk.

„Hè — toe — pa en ma — kibbel nou niet verder. Zèg u dan of ’k ’m nemen mot”...

Pa hoorde niet. Dè.t dee de deur dicht, dat-ie nou nóg op z’n kop kreeg.

„Ben ’k ’r mee binnen gekommen?", vroeg-ie vlammend betoogend.

„Daar mot ’k na rajen," zei ma wee van bedwongen eetlust, wee van d’r tweede glas water — en nou die bliksemslag.

„Wel allemachtig!", spoot meneer op als ’n vuurpijl.

„Pa — zeg u nou liever of ’k ’m némen zal,*