Schetsen, deel 7

AANZOEK.

was-ie martelaar. As-die één woord zei. Maar voor geen góüd. ’n Groot, ’n héél groot nieuws vertellen, als je vrouw en dochter je in ’t haar vlogen! Nee. Geen syllabe.

De schol lei klam-lillend in den rand van peter-selie-blaadjes. De damp sloeg ⁹r lauw af, als van ’n stoep, die met warm water wordt gedweild.

In de sauskom geelde de eiersaus, zwaar van bobbeling met ernstige krente-oogjes van kapers — de aardappels klompten stroef in de schaal.

Pa slikte brokken. Z’n vork brijzelde driftig — ⁹t stukje brood duwde de vischkluitjes, ’t saus-drabje.

Ma zat in den leunstoel voor ’t raam, de handen in ’r schoot gevouwen. En bekeek ⁹r vettig spiegelbeeld in de zachtkens overwasemde ruit.

Suus, óver pa, schraapte kribbig de graten, kauwde en praatte:

„ .. .Toe ma, eet nou wat”...

Ma knikte rustig née.

„Ma ’t is zoo ongezond voor u.ⁿ

Ma schudde ⁹r hoofd.

„Toe ma — wat trek je ’t je overdreven an”...

Ma bewoog niet.

De vorken beraasden de borden — de schol lilde — de sauskom geeuwde.

Toen nam pa z’n twééde moot, z’n tweede portie aardappelen en eiersaus. En zich nu aangenamer, menschlijker voelend, ontdaan van z’n leege maag — ja, ’n léége maag met Boonekamp en nicotine kan in ’n zét je excellentst humeur bederven —, nu ook positiever snappend dat-ie ’n klein beetje reden gegeven had — begon-ie goedig over ’t eerste ’t beste te praten.

„Is ’r niemand hier geweest, Suus?”