Schetsen, deel 7

18    AANZOEK.

na, enkel om te toonen hoeveel karakter ze bezat.

Pa en Suus liet ze bij die gelegenheden rustig toetasten, zij at geen hap.

Ze dronk water, véél water, en tegen tien uur ’s avonds, als ’t onweer door liefderijke woorden verwaaid was, liet ze zich als een kraamvrouw beschuitjes met jam en ook wel ’n koud kluifje toedienen. ...

Pa dribbelde woest met z’n voeten tegen de lambrizeering.

Rechtvaardigheid in den hemel! Nou had-ie zich gespitst op hun gezichten, de bekendmaking in ’n luchtig deeg van geheimzinnige phrasetjes, al loopend, gewikkeld en nou hamerde zij ’m op z’n hoofd, ja met recht hamerde zij met d’r vervloekt Ik eet geen hap.

Maar nou zei-ie niks. Nou zou-die z’n mond houen nèt zoo lang tot zij ’t eerst begon te spreken en dan zou-die ’r vinnig bluffen.

„Goed,” gromde-die, ’t zweet van z’n voorhoofd vegend: „eet niet! Straf je maag! Wij eten wèl!”...

„Pa, u moest u toch heusch schamen"... begon Suus.

„Hou je mond!" zei pa: „’k kan ’t met je moeder wel alleen af"...

„Tóch zal 'k ’t zeggen," hield Suus nijdig vol: „da’s geen doen. Dat heb u vooreergister ook gelapt met de capucijners — en nou wèer, terwijl u weet dat we visch eten — schol van ’n daalder — jakkus! ’k Zou u niet graag voor man willen hebben"...

„God beware je ’r voor!", zei ma plechtig-in-wrok: „zoo’n man als je vader had niet moeten trouwen. Bah!"

Pa keek grimmig-verbeten uit ’t raam. Met recht