Schetsen, deel 7

AANZOEK.    17

ze Koningin Louise in gebaar en stem, Koningin Louise als ze „Maar ga dan toch zitten’s* varieert.

Haar voorname minachting sloeg in.

Ze kon ’r pa helsch mee maken.

Van kantoor tot huis had-ie loopen bedenken èn wikken èn glimlachen, verlangend naar de geblufte, ongeloovige gezichten van ma en Suus.

En nou-ie voor ze stond, goten ze emmers water over z’n pleizier, zwom ma’s gelaat in haat en grimmigheid, had Suus harde, valsche trekjes om ⁹r neus.

De leegheid van z’n maag met één Boonekamp, geen druppel meer, kwam in opstand.

’n Vol half uur had-ie met Leonard geredeneerd en de popeling van z’n vaderhart had die zijns maags bedwelmd.

In plaats te vragen: hoe kom je zoo laat, pa? Wat is ’r gebeurd, pa? — in plaats te begrijpen dat-ie eetlust had en ’m te zeggen: je zal wel honger hebben, man ... in plaats van al die motieven die voor de hand leien, zaten ze verstoord en ruzie-bereid. Goed. Dan zei-die niks.

„Best. ’k Zal me mond houen. Doe maar op!” — zei-die, norsch in den leunstoel zakkend.

„Wel zeker,” sarde ma, die wel had kunnen huilen van spijt — als die man ’r ’n traan waard was geweest — „wel zeker. Nou nog commandeeren! Eerst ’t kostelijke eten bederven en wij ons nou haasten! Als je maar weet: ik eet geen hap”...

Ik eet geen hap. Ik eet geen hap. Pa’s teen begon driftig te wiebelen. In de nègenentwintig jaar dat-ie getrouwd was had dat Ik eet geen hap ’m als ’n keffende hond bij elk ruzietje vervolgd.

Zóó viel ’r ^Jn woord tegen etenstijd of ma verdraaide ’t te eten. En dan déé ze 't niet. Ze had ’n hoofd als ’n steen. Wat ze ééns zei kwam ze

Schetsen Falkiand, VII,