Schetsen, deel 7

16    AANZOEK.

Dat was voor-eergister óók zoo geweest, toen ze lappies met capucijners aten, had je door pa z’n nonchalance kóüwe capucijners met stijve aardappelen gegeten.

Pa keek vrouw en dochter an, vergenoegd snuivend.

„Ik heb gróót nieuws,” zei-ie, de handen voor z’n buik vouwend, om beurten de zwijgende vrouwen beknikkend.

„Hou je nieuws maar vóór je,” zei ma ineens in den toon.

„Haha!” lachte pa, overmoedig: „as ’k één woord loslaat.”

„’k Ben niet dat nieuwsgierig,” snauwde ma en vinnig knipten ’r vingers in de lucht.

„Mina,” begon pa weer.

Ma keek ’m an van boven naar beneden, d’r intense minachting langs z’n broek met de knieën, z’n piqué vest, z’n luster jasje, z’n boord, z’n pap-wangen slierend.

En alsof ze bevreesd was dat de vernedering nog niet genoeg aangedikt was, trok ze ’r lippen in hautainen plooi en zei „Bah!”

„Wat bah?” — vroeg pa uit z’n gezelligen rede-neerinkjes-hemel ter huislijke ruzie gesmakt.

„Ja bah, pa,” hielp Suus: „daar staat ma ’n uur voor in de keuken — daar koopen we schol voor van ’n daalder — daar sta ik eiersaus voor te kloppen, ’t Zal lékker wezen. Alles naar en stijf. Dan zal u ’n bittertje minder drinken”...

„’k Heb geen bitter gedronken,” ontkende pa: „’k ben opgehouwen en heb héél gróót nieuws”....

„Dank je voor je niéuws,” zei ma deftig-min-achtend.

Als ze góéd kwaad was, werd ze walglijk van bedaard-afgemeten kwaadaardigheid, werd