Schetsen, deel 7

De tochtdeur scharnierde klagend — de stok ketste in den standaard — pa kwam binnen.

Hij kwam binnen met perzikkleurtjes op de dikke wangen — hij kwam binnen met onrustig neus-gesnuif — hij kwam binnen met oogjes die nerveus zochten en lachten.

Maar ma die nou al ’n kwartier door ’t spionnetje geloerd had, die ’m had zien aankomen in de verte en neusjes had zitten trekken over pa’s slordigheid — pas ’n splinternieuwe pantalon en de knieën ⁹r al zwellerig door! — ma die zich had zitten opwinden, met kwaadaardige uitroepjes en giftige voornemens om maar vast op te doen — ma keek noch naar pa’s perzikkleurtjes, noch naar z’n lachende oogjes — ze leunde zwij gend in ’r stoel, deed (zoude een schilder of schilderijencriticus zeggen) als een opgeblazen kip die bij ’t geringst verder affront bereid is de tegen-kip te bedansen.

„Dag Mina — dag Suus,” zei pa.

Suus de dochter knikte ontstemd. De mannen, o! Daar had ma zich op schol uitgesloofd, ’n versche lekkere hollandsche schol met eiersaus en kruimige aardappelen en daar kwam pa — of ie ’t dee om ma te tréiteren — ’n ruim kwartier over z’n tijd.