Schetsen, deel 7

DONKERE KAMER.    13

„Ja — ja — Nou: èn ?"

„En ? En ? — Niks èn! ’k Zei alleen dat ’t nog *n poos duren kan”...

„Maar je wou nog wat zeggen”...

„Ik? - Née”...

„Je wou wèl nog wat zeggen”...

„Welnee, jongen!”

„O — dat dacht ’k zoo — dat dacht ’k an de klank van je stem”. ..

„Nee hoor, heelemaal niet — ’k zou niet weten wat”...

Mal. Waarom dorst-ie niet? De donkre kamer scheen ze bang te maken. Mal. Hij zat ’r zoo kalm. ’s Middags draaide Gree lang, èrg lang.

„Doen je oogen nog wel is pijn, Jaapie ?”

„Pijn — nee.”

„Da’s al de achtste week, hè ?”...

„Ja, de tijd schiet aardig op”...

„Lekker ruiken de bloemen, hè?”

„Jammer om ze in ’t dónker te zetten.”

„Ze blijven juist in donker goed.”

„Ja — da’s vreemd. — Ik zal wel haast zoo geel worden als — ’t binnenste van sla — hahaha!” „Hè — je moet niet zoo lachen.”

„Niet zoo lachen?”

„’t Klinkt akelig in ’t donker. — En dan”... „En dan?”

„En dan — ja — en dan” — ze aarzelde beverig; „en dan — nee — zoo maar”...

Hij hoorde haar scharrelen bij de bloemvaas — èn bordjes verzetten èn de fleschjes-met-de-penseeltjes verzetten — èn ’t doosje met poeders verzetten. D’r lieve zwijgende stem leek boven de voorwerpgeluidjes uit te gaan — de heele stilte in de donkre kamer klonk als het teer stappen van vrindlijke, troostende gedachtetjes die mekaar ontweken en weer vonden