Schetsen, deel 7

12    DONKERE    KAMER.

boven de deur moest zijn, waar de warme zon rijklijk scheen — waar alleen een doffe troebele scheemring iets vaagde van licht, stond hij zonder verdre luistring. 't Dee al geen pijn meer als-ie wijd z’n oogleden sparde — ’t stak niet — ’t brandde niet — enkel troeble benauwde schéémring.

Toen wreef-ie de hand langs z’n slapen, langs z’n voorhoofd, tastte de trap op — hield nog éven stil, hoorde Gree’s huilende stem...

„ .. .Wiè zal ’m voorbereiden ? ... Wie ?^w...

Machinaal vonden z’n voeten de uitgeslipte pantoffels machinaal deed-ie de deur dicht, zóó zacht, dat ’t geen geluid gaf — machinaal zakte-die in z’n stoel, starend in de kamer die nacht was.

Eerst na ’n half uur kwamen ze boven — lief, vrindlijk — zeien niks.

Gree had druiven gekocht. Die most-ie oppeuzelen om den tijd te verdrijven.

Henk las voor uit de krant, achter de raamgordijnen — ’t heele hoofdartikel — de politiek — de gemengde berichten.

Moeder bleef benee. Die dorst niet.

’s Avonds zaten ze ’n hééle poos bij ’m, praatten over alles, zeien niks — niks.

Den volgenden morgen begon ’t langzaam-an.

Geduldig zat-ie in z’n stoel, glimlachte in de donkere kamer.

Hij was er voor 'n déél over heen.

De nacht met ’t bidden, ’t bidden onder de rustige dónkere dekens tróóstte zoo.

Henk, bij ’t raam, wóu ’t zeggen nou, vriendelijk zeggen. Dat hoorde je an z’n aarzelende stem.

,Zeg - Jaap../

Ja?”...

„’t Kan nóg wel ’n poos duren, hè? ..