Schetsen, deel 7

DONKERE KAMER.    ii

licht! — luisterde-die gekromd over de leuning naar de stemmen achter de deur.

Henk sprak:

„ ... Dan zullen wij den professor laten komen”...

Stilte van onderdrukt gesnik.

„Ja, dat zullen we zeker,” herhaalde-die.

„’t Is toch niet noodig!” snikte Gree zachtjes.

„Noodig! Noodig!”, klonk de driftige stem.

„Ach, ach, wie zal t’m durven zeggen,” huilde moeder ineens hardop.

„ Stil toch moeder! Wil je hebben dat-ie ’t hoort! ”...

Weer wreedde een stilte, waarin scherp de klok tikte.

Aan de leuning hield-ie zich v&st, hard-hijgend, nog niet heélemaal begrijpend, bang dat ze z’n ademen zouen hooren.

Het zonlicht rondde een kring op de plek waar-ie stond, dee de koperen roeden vlammen met oker-stralen.

Z’n voorhoofd werd kil van angstzweet, z’n handen hielden klam en versteven de trapleuning.

Klonken opnieuw de stemmen, zacht maar duidelijk . ..

„Nou — moedertje !”...

„’n Jongen van vier-en-twintig ... De stakker ... O, dat ik dat thuis krijg op me ouwen dag”...

„Nou — nou — nou!”...

„In elk geval moét de professor kommen”.. .

„En je heb gehoord — wat-ie zei — öngenees-lijk — O! O!”...

„’n Dokter kan zich vergissen”...

„Hij vergist zich niet — dat weet je wel.”

„Mijn arme jongen”. ..

Weer de stilte van snikken.

Maar nu star, de oogen wijd-open, vreemdlijk-wakker, raak kijkend naar de plek waar de ruit