Schetsen, deel 7

DONKERE KAMER.    9

eene scheur geleek, snee van blinkend, schetterend licht.

En opzij ook, op het behang, maar minder fel, gleed een lichtreep, vrindlijk geslopen door een gordijnkier, zachtekens wieglend op het glas van ’n prent.

Stil z’n oogen bettend stond hij met z’n rug naar het raam.

Z’n ademgehaal kurkte in de stilte der kamer,

Waarom bleven ze benee? Waarom was niemand mee boven gekomen ?...

Hoor, nou praatten ze met den dokter — in de gang. Dat was Grée — dat moeder — dat Henk. —

Nou zei de dokter weer wat...

’sHooren — ’s voorzichtig hooren...

De deurknop beefde in z’n hand, wou niet, dee stroef. Als ’t maar geen geluid gaf. Sterker wrong-ie — het slot knerste — de deur kreunde open.

Benee stokte het gesprek ineens.

„Ben je op de gang, Jaap?”

Hij bewoog niet, hield stijf de oogleden dicht, bang voor het wild witte licht dat-ie voelde om z’n hoofd.

Jaap!”

Nee, hij zou zich niet verraden.

„’k Meende dat ’k iets hoorde,” zei moeder zorgvol.

„ Laten we in elk geval liever in de kamer spreken,” klonk Henk’s stem.

Voeten schuifelen over den ganglooper — ’n deur klepte dicht. Zwak stemgeroes schemerde omhoog.

Ja, ze hadden ’n geheim — ’t geheim van z’n oogen.

Anders waren ze straks méegekomen, zouen ze niet in de huiskamer fluistren.

Z’n bleek hoofd, bleek van ’t zitten wéken lang