Schetsen, deel 7

6    KLOKKEN.

natuurlijk! — ’n halve minuut voor of achter liep, draaide dan voorzichtig aan ’t schroefje van den slinger, controleerde den volgenden dag opnieuw. Zoodat het soms wel gebeurde als we om zeven uur aan tafel zaten, dat acht, negen klokken tegelijk in het huis zeven sloegen. Dan kreeg grootvader een waarachtige kleur van genoegen.

„...Hou je monden eens,” zei-ie en we luisterden allen glimlachend. Het geleek een carillon, zóo leuk en helder èn klinkend als de klokken mekaar gezelschap hielden. De eene kamer riep dé andere aan, de gangen antwoordden — het heele huis werd op zoo’n moment zonderling-prettig. Huiselijkheid en regelmaat, vóóral de regelmaat, de tam gedresseerde tijd die in afgepaste, gelijke vakjes gekerfd lei, de bedwongen in evengroote afstandjes gemeten tijd, de tijd van rustige tikjes en lief-echoënde slaagjes ...

„Nou grootvader,” zeiden wij vroolijk: „ze schelen geen haartje...”

„Nee,” zei-die knikklend: „Met de slingers schijnt ’t niet te gaan — zooals Karel de Groote ’t wou — maar met ’t slagwerk kan % kan ’t.. * — en vergenoegd at-ie z’n magere, langzame hapjes.

Meestal gingen we om over tienen naar bed en om elf uur snurkte de heele familie. Grootvader lei om négen.

Toén begon de ellende — ja, de ellende, vrinden. Op ’n avond dat ’k wakker lei, sloegen een paar klokken twaalf — de andere wat later. En bijna te gelijk hoorde ik zachte voetstappen in de gang. Ik wipte m’n bed uit. Het was te ongewoon. In de gang verraste ik m’n grootvader. Z’n bloote voeten liepen over ’t naakte hout — in z’n hand hield-ie ’n kaars die z’n gelaat grimmig bevlamde.

„Grootvader — ben je ziek?” vroeg ik.