Schetsen, deel 7

KLOKKEN.    5

nadenkend naar ’t overzij-dakje, schudde-die ’t hoofd, arbeidde voort. Ik, als kind, blééf rustig kijken, wachtend op ’t oogenblik dat de slingers ’t weer zonder ruzie deden en dan zei ik: „Grootvader: nou hébben ze mekaar weer. — Dan glimlachend opkijkend van z’n moordend geduld-werkje, knikte-die genoeglijk, prees me: „jij wordt een knappe jongen, Sim ..

Intusschen — we werden grooter. Vader kreeg *n goeie betrekking — ’r kwam welvaart in ’t huis. Grootvader, die nou wel zonder hoofdbreken op z’n ouwen dag onderhouen kon worden, verkoos op eigen beenen te staan. Boven op z’n kamertje repareerde-die trouw of ging uren aaneen uit om bij de klanten van z’n patroon de klokken te regu-leeren. Wij hadden zelf verschillende klokken gekregen. Benee in de gang hing ’n groote oude Friesche klok met bewegende figuurtjes, ’n visscher die tweemaal in de minuut ’n visch ophaalde, ’n melkmeid die een koe melkte, scheepjes die dobberden op hevige baren — boven in de gang hing een koekoek — in de huiskamer weer een andere klok — kortom, en je zult dat begrijpen van ’t gezin van ’n grootvader-klokkenmaker — we kregen ten slotte wel acht, negen diverse klokken, die vader of grootvader hier en daar op ’n verkooping, bij wijze van curiositeit opkochten. Die acht, negen klokken werden de lust en ’t leven — ja ’k mag wel zeggen het léven van m’n stillen, rustig-schui-felenden grootvader. Niemand mocht er aan komen, ’t Was al heel mooi dat we permissie hadden te zien hoe laat ’t was. Trouw iederen dag deed hij de ronde, trok de kettingen op, luisterde of de tik gezond was, vergeleek met z’n prachtig horloge, dat ik nou nog bezit, keek uit z’n humeur als de een of ander van z’n kinderen — de klokken