Schetsen, deel 7

4    KLOKKEN.

vrindlijk geworden was, sedert ’t schandaal van de publieke verkooping.

Grootvader zweeg dadelijk. De rimpels op z’n voorhoofd werden dik en striemend. Z’n oud, grijs hoofdje boog over de werktafel en z’n bevende handen grepen de tangen en schroevendraaiers.

Maar als-ie dan weer ’ns met me alleen was en ik zelf kinderlijk over ’m te prutsen zat — dan kwam-ie opnieuw, krakerig-pratend, ouwe-mannetjes-hoestend los ...

„ Sim — d’r is eens ’n Koning of ’n Keizer

geweest — ’k meen haast Karel de Groote — die óok klokken maakte en die wou met alle geweld dat de slingers van al z’n klokken gelijk liepen, allemaal tegelijk naar links en weer allemaal precies tegelijk naar rechts — want, zei die Koning of die Keizer — als ’k me soldaten laat marcheeren: een, twee — een, twee, dan loopen ze met dezelfde beenen, links, rechts — en dat moét je met klokken óók gedaan krijgen. Ja, Sim — maar ’t is ’m niét gelukt. Wat-ie ook dee — om de haverklap gingen de slingers tegen mekaar in. ’t Wou wel is ’n kwartiertje lukken, maar jawel, dan verdraaide de een of andere slinger ’t weer. Ik heb ’t óók wel geprobeerd. Maar ’n klok is hardnekkig — nog hardnekkiger dan ’n menschⁿ...

En opziende met de grijze, waterige, vermoeide oogjes, die gehuild hadden toen z’n vrouw stierf en misschien óok — maar in ’t érg donkre van den nacht — toen z’n zaakje verkocht werd — keek-ie ’n poos peinzend naar de wieglende slingers van ’n paar klokken en z’n hoofdje drensde egaal mee, als ’n jarenlange reflex, met het gestadig wijken en gaan van de slingers die toevallig gelijk op en neer traagden. Doch na een paar minuten talmde de eene slinger, was het spelletje verstoord, keek grootvader