Schetsen, deel 7

KLOKKEN.    3

haar door ’t zonloos daglicht beschenen, voelde ik, als kind, als kwajongen, me bedrukt en angstig. Soms klom ik op ’n taboeret bij ’m, bleef geduldig meekijken naar z’n ontzettend geduldwerk.

Dan wou-ie wel eens uit zichzelf an ’t praten raken, philosopheerde ’r vriendelijk op los.

Ja, Sim,” zei-ie door z’n loupe starend: „’n uurwerk da’s net zoo ingericht als ’n mensch — daar heb-ie ’t hart — hoor maar tik-tak, tik-tak — da’s bij ’n mensch precies zoo. Als ’t hart stilstaat is gedaan, beweegt geen enkel radertje meer. Klopt ’t te langzaam dan mot ik ’r bij kommen — klopt ’t te gauw dan mot ’k zeggen langzamer, langzamer. Ik en de dokter doen ’t zélfde werk.

De dokter kijkt oók door ’n loupe”____

’n Andermaal als-ie ’n hangklok gerepareerd had, sprak-ie, stug-knikkend: „hoor maar — een, twee, zoo slaat-ie goed — née je mot enkel op ’t tikken letten — ’n goed horlogemaker hóórt of ’n klok gezond is — of ie jong óf oud is. — Ja, ’k heb ’r wat onder me handen gehad. Als je al de klokken die ik gekend heb bij mekaar in ’n zaal zette, dan hield je ’t niet uit van ’t leven. Dan stopte je je ooren dicht — dan zou wègloopen, Sim”... En als ik dan ongeloovig 't hoofd schudde, probeerde-die te overtuigen: „heüsch jongen — heusch: ik heb wel is nagerekend, dat als je al de klokken, de hangklokken, de staande klokken, de kerkklokken, de torenklokken van de heele wereld bij mekander bracht, je 't in geen dag zou afzien en als dan al die klokken tegelijk twaalf sloegen, jongen, dan zou je op je knieën vallen van schrik en God vragen om ’t te laten ophouen — zóó'n duivelsch geweld als 't zou geven”...

_n Vader maak ’t kind toch niet bang met je malle verhalen,” gromde mijn vader dan, die alles behalve