Schetsen, deel 7

2    KLOKKEN.

’t zeilen afdakje — de witte adems zag je over de hoofden druilen. En dan telkens nam de afslager ’n andere klok in z’n leelijke, groote rooie handen en begon cijfers te grommelen, tot-ie uit z’n humeur — de man had ’t gemeen-koud — z’n neus zag paars, z’n lippen blauw — tot-ie nijdig riep..,, éénmaal — andermaal — en de hamer op de houten stellage bonsde____

Achter de tullen gordijntjes van ’t achterkamertje stond m’n grootvader, de handen in z’n zakken gekromd. Z’n voorhoofd drukte tegen ’t glas, z’n adem hijgde. Bewegen deed-ie alleen en snél om de beslagen ruit te wrijven. Dan keék-ie weer, zwijgend    stil.    De    eene hamerslag bonsde    na de

ander —    de    eene    klok na de andere werd    onder

’t afdakje    gedragen    — ze tikten buiten nog    in het

kille, miserabele weer — je hoorde ’t wel niet, maar

je dacht ’t, je dacht ’t  Toen ’t laatst Friesch

hangklokje, waaran grootvader wéken gewerkt had, om ’t ouwe raderwerk te repareeren, verkocht was, begonnen ze an den winkelopstand. Grootvader keerde zich om. Hij leek zoo geel als ’n dooie, veegde zich het zweet van ’t gelaat, terwijl ’t toch onpleizierig kóüd was, beefde alsof-ie van iets geschrikt was. In ’t donkerst hoekje van ’t kamertje, échter de kachel, hurkte-die met de handen om z’n magere knieën, staarde naar ’t raam. Geloof me — zulk gestaar van ’n oud, grijs mannetje vergeet je nóóit...,

’n Paar dagen later werd-ie — en nog wel als ’n gratie — bediende bij een concurrent. Eiken dag bracht-ie klokken mee naar huis om te repareeren, zat-ie uren en uren zwijgend-gebogen voor z’n werktafel, kijkend door ’n loupe, peuterend met z’n tangetjes, schroetjes losdraaiend, veertjes verzettend. En als-ie dan zoo dof-arbeidend bezig was, ’t grijze