Schetsen, deel 13

93

kijkend van ’t hoofd der slapende moeder naar ’t penseel.

Ze zag alleen maar zijn handen, blank, met den diamanten ring en zijn breeden rug.

* *

*

Toen-ie heenging, hield-ie haar hand vast.

„Kom nou van avond ...”

„Nee. ..”

En hij probeerde d’r even te zoenen.

„Ga toch heen! ...”

De deur van den wagen viel dicht. Achter bleef ze met de doove moeder, die sliep.

Achter bleef ze in ’t schemerdonker, soezend voor zich heen.

Nat werden d’r oogen, wazig.

Ze wist niet waarom.

Ze had ’t niet kunnen zeggen.

D’r kwam ’n malle, vreemde weemoed, ’n huilerig gevoel van meelij over d’r.

Donkerder werd ’t. Moeder bleef slapen.

De vormen van meubels en kermisgerei, vreemder, vager.

Alleen nog zichtbaar de ro6de sprei van ’t pronkbed, de glimming van het koper op de kast; onzekere, donkere schaduwen.

Flauw viel ’n schijn door de twee kleine ramen op zij.

* *

*

Eindelijk was ze opgestaan.

Nog droomend en suffend ging ze naar buiten, leunde tegen den wand van den wagen.

Kinderen, vuil, in ellendige plunje speelden in ’t