Schetsen, deel 13

9 2

Rechts, stapels van steenen, bakken met kalk, rommel en balken van huizen in aanbouw.

Achter, ’n sloot drabbig, goor water, stinkend, met spattende bellen.

Heel achter: huizen, wit nog van nieuwheid. Metselwerk rood, slijmrig beslagen. Balkonnetjes lief met kleurtjes rose en paars en ramen met gedoe van fatsoenlijke, knusjesdoende burgermenschen.

* *

*

„Daar woon ’k,” zei de schilder, lachend bekijkend de meid, en wees met z’n hand naar de huizen. „Nee,” stotterde ze.

Langzaam schetste hij door in den kermiswagen. Hij kwam er drie dagen. De oude doove moeder poseerde, voor vijftig centen per keer.

De dochter keek toe dan.

„Als je nou kómt van avond. .. ben ik thuis...” „’k Kom niet...”

„Jezus, wat ben je toch stom!... Wat heb je hier nou?. ..”

„’k Durf niet...”

„Ha! Ha! Ha!. . . affijn, je mot ’t zelf weten ... ’k vin-je ’n knappe meid... ’n mooie meid... Je verdient hier geen cent. . . Kom nou poseeren van avond, wil-je?...”

„Nee ... Nee! ...”

„’k Zal je geen kwaad doen ...”

,,’k Kom niet...”

„Goed dan ... uitgepraat!...”

Uit z’n humeur werkte hij door.

Zwijgend ’t hoofd in de handen, zat zij in ’n hoek,