Schetsen, deel 13

71

vreemden man in huis, soesde voor zich heen, triestig, met een huilerig gevoel van onvoldaanheid.

O God! O God!

Plots was ze helder wakker, duwde ’t hoofd in de kussens, snikte zoo hartstochtelijk, dat ’t lichaam in rukken bewoog.

Hoe lang zou ’t leven nog duren, dat ontzettende, laffe, wanhopige leven! Nou had ze geld, véél geld. Nou was ’r weelde. Nou had ze geen ge wurm om ’n stuk brood, zooals die vent daar beneden.

O God ! O God ! As je me maar dood wou laten gaan... As je me liet stikken, nou dadelijk... ’k Heb je toch niet om dat lamme leven gevraagd!...

Ze hokte door, tot ze moe was, borg ’t hoofd onder ’t dek, huiverig, benauwd door de stilte in huis.

* *

*

Ineengehurkt, ’n klit warm vleesch, lag de man op ’t veldbed. Met z’n voeten trapte hij, verkneukelend tegen den deken, wrijvend de magere beenen langs de weeke wol. Hij voelde zich as god in de warmte van ’t bed. Met gesloten oogen van genot, sufte hij zonder an iets te denken, dommelde, zonder te slapen, ’t Bed was té lekker. Hij was zóo in zijn geluk, dat hij woelde en draaide van pret. Heelemaal ging de slaap weg. Hij vloekte lachend, zich weelderig voelend. Even zei hij hardop... „Sodeju!” ... toen lag hij weer stil, optrekkend de knieën tot an z’n buik. Buiten sloeg ’t drie, héél in de verte. Nog sliep hij niet. De gevulde maag en de goede ligging werkten zoo mal.

Opeens dacht-ie an de vrouw. Zacht grinnekte hij