Schetsen, deel 13

70

„Goeien middag.”

Pa en Gerrit kwamen samen van kantoor.

„Warm vandaag!.... Gaat ’t goed moeder? .... Eten we wat lekkers vanmiddag, Trui?” „Runderlapjes. ”

„Trees, waar blijft ’t bittertje?”

„Moe, geef uw sleutels eens.”

„Wat is dat toch voor onzin, dat je de bitter tegenwoordig achter slot en grendel zet!”

„Hier is ze al. Hier is ze al.”

„Snoept de meid?”

„Nee.”

„Moeder ook ’n glaasje?”

„Geef je moeder nou geen bitter, Karel!”

„Ach wat!”

„’t Is heusch zoo goed niet voor d’r.”

„Als jij negentig bent, lust je ’t ook.”

Met glinsterende oogjes keek de ouwe vrouw naar de bewegingen van haar zoon, die bij ’t raam het likeurglaasje vulde.

„Geef ’t d’r nou niet, Karel.”

„Waar bemoei je je toch mee !” — zei het ouwetje bits, met een grijpend uitstrekken der skelet-handen naar het glaasje.

„Omdat ’t niet goed voor je is.”

Het glaasje was al leeg. De dunne lippen in het gele knokelgezicht smakten na. De donkere oogen glinsterden van genot. Karel was een goeie zoon. De schoondochter had ’t land an d’r. Dat wist ze wel. Maar nou was alles goed, alles bestig.

„An tafel! An tafel!”

Karel deelde de runderlapjes. Op den schotel deelde