Schetsen, deel 13

63

„Verdikkie,” vloekte de sultan, die stilstond.

De vrouw met ’t goudhaar, werd wit als ’n doek, „Wel verdikkie,” vloekte de sultan en pakte de vrouw bij ’n arm.

Alle vrouwen kwamen ⁹r bij staan met bange gezichten. De kolendrager kreeg kippevel.

Want de sultan stond razend te vloeken, om ’n zwarten veeg op ’t gezicht van de vrouw met ’t goudhaar. „Verdikkie, hoe kom je d’r an?”

„’k Weet ’t niet”. ..

„Zei je niet liege?” .. .

’n Mes trok de sultan.

’n Mes van zilver, dat blonk als ’n spiegel.

Ze gilde en schreeuwde.

Toen wees ze naar achter, naar de zuil, waar de kolendrager, badend in zweet zat.

En de sultan vloog op, razend en schuimend van drift. En de vrouwen joelden en galmden.

En de kolendrager liep als ’n gek, als ’n hond. Maar de sultan liep harder, omdat de kolendrager niet zoo hard loopen kon op goud en op marmer.

* *

*

Nou lag-ie op z’n knieën voor den sultan.

Wat had die ’n haar op z’n voeten.

„Wie ben jij ?”

„Arie” ...

„Welke Arie?” ...

„Ach God... Je ken me toch wel... ’k Ben Arie uit de Hazestraat... in de Jordaan weet-je-toch wel?” ...

„Wat doe jij dan hier?”...