Schetsen, deel 13

6 2

Zweetend van angst kroop-ie weg achter de zuil. Toen kwam ’r een vrouw, die moe werd en naast ’m wou zitten.

Jong was ze, frisch.

Ze leek wel ’n meissie.

Oogen als van ’n kind.

Mooi waren d’r bloote armen.

Wit ’t kleed, dat plooiend gleed om d’r heupen.

’t Haar was goud-haar.

Schuw trok de kolendrager zich terug.

Maar zij keek hem an, lachend:

„Dag Arie” .. .

„Pas op nou . .. spreek zachies... as ze me zien, ben ik d’r bij”.. .

„Dag Arie” . ..

„Ach, Jezus! ... Je maak me ongelukkig” ...

„Dag Arie” ...

„Ach toe... ga nou weg... ’k mag hier niet komme”... „Geef me ’n zoen” . . .

„Nee toe nou .. . ’k Kom pas uit ’t ruim . .. ’k Zie zoo vuil as ’n beest” ...

„Geef me ’n zoen, Arie” ...

„As je weg gaat... Daar dan!... Maar ga nou vort... as ze me snappe” .. .

Toen ging ze, huppelend met de kleine voeten over ’t goud en ’t marmer. Tralala. Trala.

Hij keek d’r na.

Onrustig.

Ze was verdomd mooi.

Zoo goddelijk mooi, as ^?n heilige beeldje.

In de schaduw bleef-ie zitten.

* *

*