Schetsen, deel 13

6i

Hoe kwam-ie nou . ..

Maar hij zou maar kijken.

Jezus nog toe, wat ’n fijnheid!

’n Goud om gek van te worden . . . , goud overal op den grond.. . christene-zielen wat ’n licht: net of-ie met je neus onder ’n elektrieke lamp stond, ’t Dee pijn an je oogen, pijn .. . Bloedrooje streepen en schitterende vonken ... al maar spattende sterren van licht.. . licht.. . licht !

Nou kwam daar de sultan.

Uit ’n marmeren deur kwam-ie.

Net ’n meissies-kop met z’n zwarte oogen, z’n lange haar, z’n witte handjes.

Goddoome ... zoo’n pakkie motje niet uitvlakke ! . . . Je ziet alleen maar z’n nakende voeten . .. dan bont, wit en rood bont. .. hermelijn ... wat je maar wil. . . Precies as de priesters op de plaatjes .. .

* *

*

Achter den sultan vrouwen, mooie vrouwen.

Vrouwen met wit vel.

Vrouwen met zacht, blank vel.

Vrouwen in kleurrijke doeken van roze en geel.

’n Bont gewemel van kleuren en vleesch, van mollige stoffen en poez’lige schouders.

De sultan voorop, met z’n bloote voeten.

De vrouwen er achter, stil zonder praten.

Wel driéhonderd.

Allemaal loopend zóo zacht over ’t goud en ’t marmer.

En ’t licht, schel begietend de vormen, als zonlicht.

* *

*

„Sakkeijuu.... as ze me te pakke kreige!”