Schetsen, deel 13

55

„Die vervloekte kies !... Die verdomde tanden van jou!*...

„Kan ik ’t dan hellepen” —, huilde ze voorzichtig, om den slok niet in te slikken.

„Da’s eiken nacht zóo. Dat hou ik niet uit... Nou nog maar drie uur slaap !... Ik hou ’t niet uit, niet uit!” „Laat ’m dan trekken” — huilde ze weer zenuwachtig, met een geluid dat uit den zieken kies scheen te komen.

„Ben je nou klaar ?”

Hij werd kribbig van ’t kouwe zeil, waarop-ie met z’n bloote voeten stond.

,,’t Zal nou wel gaan... Zet’t flesch-ie op den stoel.” Nou lag-ie weer, nijdig, klaarwakker, niet meer in staat te slapen van moeheid.

’t Daglicht begon door de gordijnen te schemeren. Dat was de vierde nacht. ’t Zou morgen ook wel zoo zijn, overmorgen ook. ’t Was om uit je vel te springen. Je dee net zoo wijs om je te verdrinken as te trouwen. ... „Dollef!” ...

„Wat is d’r nou weer?”

„Zal ik ’m morgen maar laten trekken?”

„Mot je zelf weten!”

„Snauw nou zoo niet... Kan ik d’r wat an doen?” „Hoe komt ’n mensch an zóó’n gebit!... Je had met ’n rentenier motten trouwe! Je ruïneert de zaak met je tanden!”

„Kan ik d’r wat an doen.”...

„Nou nogblerren ook!... Wil je me met rust laten!... Zal je me laten slapen! Is ’t uit!... Is ’t uit!... Ik heb d’r genog van! Wil je hebben dat ’k d’r uit spring!” Zachtjes huilde ze onder de dekens.