Schetsen, deel 13

BINNENHUI S-IDEAAL.

Dan stond-ie maar weer op in het donker, liep op den tast naar de lamp, schuifelde met z’n vingers over de tafel om lucifers te vinden, streek er een af.

„O! O! O-o-o-o!” —, gilde zij in de alkoof.

„Wees nou toch effen stil” —, gromde hij, slaperig, half-suf.

„O!... Au-o-o!... A-a-au-au! ”

De lucifer ging uit en hij stootte z’n blooten voet tegen ’n poot van de tafel.

„O !... O-oooo!... Au-oooo!” ...

„Hou dan toch effen op!”

„As jij ’t maar voelde !... O !... O!... Ik wor gek! Ik wor gék !”

Daar had-ie licht en ’t fleschje had-ie ook te pakken.

„O i... O-oooo!... Au-o-o-o!” ...

„Mensch, gil toch zoo niet voor de buren... Hier... Heb-ie ’t... Spoel nou maar goed/’

Beverig, half-huilend, nam ze ’n slok, hield ’t hoofd wat links en bleef zoo kreunend, grommend als ’n jonge hond, rechtop in bed zitten.

„Gaat ’t wat over?”

Ze knikte van nee.