Schetsen, deel 13

56

„Ben je nou klaar?”

Dat kon-ie niet hebben, dat gegrien.

„Huil nou maar niet... Laat ’m dan trekken morgen. ”

Ze bleef doorsnikken onder de dekens.

„Schei nou uit met je gegrien!”

„’k Wou jou wel ’s zien in mijn plaats  Als ’k

’m morgen laat trekken, heb ik geen tand meer in mijn mond!... Was ik maar dood!... Was ik maar dood! Wat doe ik op de wereld!”

Ze was blijkbaar in een zeer melankolieke nachtstemming.

„Wees nou maar stil! Kom nou, dikkert!”

Als-ie dikkert zei, was-ie verteederd.

„’k Kan toch al niks meer eten!”...

„Ga morgen maar naar De Smitt.”

„Was ’k d’r maar uit!”

„Kom nou malle dikkert!... D’r zijn toch nog valsche gebitten te krijgen.”

„Wie mot dat betalen?” _n’t Zal wel kommen.”

„Al twee jaar beloof je, belóóf je  en nou gaat

de laatste weg!... Wat heb ik an mijn leven! Ach Godogot!”

„Ga nou slapen.”

„Slaap jij maar met zoo’n pijn!”

„Dag dikkert!”

„Dag!”

Met z’n gezicht naar het houten beschot begon-ie te dommelen, met iets zwaars in z’n hoofd, met ’t lamlendig gevoel van een ding dat hindert, zonder datje weet wat het is. Zij lag stil als een muis, de goeie