Schetsen, deel 13

148

„Ik? ... Nee” ...

„Ikke, ook niet” .. *

„Daar ligt een steen.”

Weer mikte Wies.

Raak!

De viezerik jankte nijdig en schoot een end ’t weiland in.

„Mollie! Mollie-tje! ”

„Psst! Pischt! Pischt!”

Daar kwam die, holde over de plank, rende naar Wies en Mies en sprong met z’n beslijkte pooten tegen Mies’ gespikkeld pakje.

„Ach schatje, wat zie je d’r uit!”

„Kijk ’t kleedje van het engeltje is toegetakeld zijn!” „... ’t Is heelemaal bedorven. . . Ja, je bent m ij n schatje... m ij n Habbelebabs... mijn pief-piefie... Kom nou maar mee an ’t kettinkie.. . Nou zullen ze je geen kwaad meer doen . . . die vieze leelijkers! ” . ..

Wies en Mies waren ontdaan.

Maar nou zakte ’t weer en wandelden ze verder langs den Amstel, — het slobberig dikkertje met de paarse pompoenkoonen, ’t neusbobbertje, de haklooze manvoeten en de magere bleeke, lichtschuwe met ’t paardengebit.

Aan ’t kettinkje sjokte de hond, achter de ongetrouwde meisjes.