Schetsen, deel 13

139

Vuurrood werd ze. De bloem in haar vingers verplette tot sap. Ze bleef staan.

„ .    ..    Frans” ..    .

„ .    ..    Het mag    gemeen    zijn”    .    . .

„ .    ..    Frans” . .    .

„ .    .    .    Vervloekt! .    .    .    Dan    verbréék ik het engage

ment!”

„ ... Frans” . . .

„...Je maakt ons allebei ongelukkig, allebei, versta je!”

„ . . . Luister nou nóg eens, Frans . . . Voor het laatst... Ik wil die dingen niet hooren. . > Hoe kun je zoo zijn! .. . Denk je dan heelemaal niet aan haar? . . . Heb je gister niet gezien, toen ze opzat, hoe bleek ze was . . . hoe blauw onder de oogen .. . Had je dan liever gehad dat ze dóód was gegaan? . . . Als je ’t engagement verbreekt, dan . . . dan . . . Durf jij de gevolgen . .. Doe ’t niet, Frans! . .. Ik bid het je ! . . . Ik smeek het je!” . . .

Hij keek haar aan in extase.

„Zeg me één ding. . . maar eerlijk. . . Nee je moet me in de oogen kijken . . . Zeg me ... Je houd van mij óók, Lize!”

„Nee.”

„Da’s niet waar!”

„Ik heb nóóit van je gehouen.”

„Nooit?”

„Nee .... En ’k zal ’t nóóit doen.”

Hij wist dat ze loog.

Zij voelde dat-ie haar niet geloofde.