Schetsen, deel 13

135

Zonder te antwoorden, liep ze hem voorbij, de kamer in, naar de alkoof en begon den dooie te zoenen.

„ Laat’m liggen... weesu bedaard ... juf. , . frouw” . . . Stil lag ze met het hoofd in de kussens.

Ze leek wel dood.

„Ga u liever zitten . . . u mot u niet zoo opwinden . .. juf... frouw” . . .

Ze bewoog niet.

„’t Is toch beter . .. juf... frouw . . . dat u heengaat . . . U kunt toch niet hier blijven. Het huis mot gesloten worden .. . Kan ik u soms helpen? Hoort u meniet, juffrouw?.. . Juf...frouw!” . . .

„Ik hoor ’t.”

„... Wil u soms wat goed meenemen, voorloopig ?... Morgen of overmorgen zal ik u alles zenden... als u mij uw adres opgeeft” ...

...„Mijn adres... O ja... Ik mot hier weg.”

„Kan ik u soms helpen?”

„Dank u. Ik heb alles.”

„Gaat u nou van het bed weg... juf... frouw” ... Ja.”

„Wil u soms wat drinken?”

„Nee... Waar is mijn hoed?”

„De hoed... Waar is de hoed?... O, hier op den grond... Asjeblief juffrouw.”

„Dank u.”

„Heb u geen mantel?  ’t Is frisch buiten.”

„Nee. ’t Is zoo goed.”

„Doet u nou de alkoofdeuren dicht, juf... frouw.” „Ja... Zie ik ’m nou voor ’t laatst?”

... „Ja... juf. .frouw... U begrijpt dat ’t moeilijk is... om u... als hij begraven wordt”...