Schetsen, deel 13

i3i

„Niks.”

„Niks ?”

„Ze huilde.”

„Heb je d’r gezegd, dat ze d’r boeltje most pakken.” „Nee.”

„Waarom niet?”

„Ik had meelij met d’r. Je had d’r moeten zien... Zoo bleek. Zulleke gezwollen oogen.”

„Kan me niks schelen. Jullie bent allemaal ’t zelfde.”

„Spreek wat zachies Marie... Denk an Jan”...

„An Jan... An Jan... mijn arme jongen!”

„Laat de alkoofdeuren dicht, kind... D’r valt niks meer an te veranderen” ...

„Mijn arme jongen... Dat-ie me niet herkend heeft!... ik ben toch z’n moeder!"

„Goed zoo. Huil maar is uit”...

„Als-ie niet dat mensch ontmoet had”...

„Zachies wat”...

... „Zouen we d’r eerder van geweten hebben, had ik ’m kunnen oppassen... had jij ’m kunnen oppassen!... Wie heeft getelegrafeerd?”

... .Zij.”

... „Zij?”

... Ja.”

... „Had ze ’t niet eerder kunnen doen?”

... „Ze dorst niet.”

... „ W aar om niet ? ”

... „Omdat... Laat ik je ’t maar liever niet zeggen, Marie.”

„Wat was d’r dan... Maak me niet ongeruster.”

... „Omdat... omdat Jan ’t niet wou.”